Την Εδέμ την βρήκα.
Στο ανοιχτό χέρι που απλώνεται να μου γυρέψει ελεημοσύνη.
Στο σώμα που κόλλησε πάνω μου ένα παγωμένο βράδυ γυρεύοντας μια σταγόνα ζεστασιάς.
Στα μεγάλα, ολοστρόγυλλα μάτια ενός παρατημένου παιδιού που μου γύρεψαν ελπίδα.
Στο καλωσόρισμα της μάνας.
Στα δάκρυα που χύθηκαν με χνώτο καπνού και οινοπνεύματος ψάχνοντας άδικα το γιατί.
Στην αγκαλιά εκείνων των γονέων που ξεχάστηκαν απ'τα παιδιά τους.
Στην παραδοχή της εξάρτησης.
Στο γεμάτο μίσος βλέμμα του καλύτερου φίλου.
Στη γυρισμένη πλάτη σου.
Στην απουσία κατανόησης.
Στις κατακόκκινες πεταλούδες που πέταξαν
καθώς η άρνηση με περικύκλωνε.
Στην αστεία αμηχανία μιας σοβαρής στιγμής.
Στα άσχημα νέα, έτσι έμαθα πόση δύναμη ψυχής υπάρχει.
Εκεί την βρήκα.
Κι όχι εκεί που έλεγαν οι μεγαλόστομοι πως ήταν.
© Zania - All Rights Reserved
